"Todo bien, todo bien!"

Hola!

De zonnige groeten vanuit Santa Marta! 38 graden gaf de therometer vandaag weer aan!



El Pibe in het shirt van Colombia



Santa Marta was mijn eerste bestemming in Colombia, 2 jaar geleden. In hotel Miramar herkenden ze me nog, alhowel ze dachten dat ik Adriaan heette. “Hola Andres, como estas?” “Todo bien, todo bien!” “Ha, El Pibe esta aqui!” Met El Pibe wordt Carlos Valderrama bedoeld, Colombia’s beroemdste (ex-)voetballer. Zeg maar de Johan Cruyff van Colombia. Maar daar waar JC bekend staat om uitspraken als “elk voordeel heb z’n nadeel” houdt El Pibe het bij “todo bien, todo bien.”

Er waren jammer genoeg weinig kleurrijke figuren in het hotel. Of het moet die vrouw zijn die dacht dat ze Jezus was. Gekleed in een paar beddenlakens sjokte zij door de straten van Santa Marta. Bij dat soort types blijf ik het liefste een beetje uit de buurt!



Ik was al een beetje aan het denken om verder te gaan toen ik Scott tegenkwam. Scott kwam uit Engeland en probeerde hier sinds een week of vijf een Engels boekenwinkeltje draaiende te houden. Hij had al 4 weken niks meer verkocht. Niet dat hij zich daar druk om maakte. Ag in, dag uit zat hij buiten op het stoepje voor zijn boekenwinkeltje. “Look Joe, this is what it’s all about! These guys selling tinto (koffie), those prostitutes on the corner over there... Santa Marta at its best!”

En gelijk heeft ie! Museums en andere toeristische attracties doen me niet zo veel, ik wil het échte Colombia zien! Dat opaatje dat heel de dag in dezelfde schommelstoel zit en met een schuin oog de hele boel in de gaten houdt. De mannen die domino spelen alsof hun leven er van afhangt en al beginnen te zweten als ze alleen maar aan werk moeten denken! Dat is Colombia!



De meeste tijd loop ik dus gewoon maar een beetje rond, zonder plan of plattegrond. “Amigo, eres rojo como un camaron!” Dat was wat ik in het begin te horen kreeg. Zo rood als een garnaal! Ondertussen ben ik alweer aardig bruin. Een Australiër in het hotel kon niet geloven dat ik uit Nederland kwam. “You’re the brownest Dutchman I’ve ever seen!” “Nou,” zei ik, “dan ben je Patrick Kluivert zeker nog nooit tegen gekomen!” Voetbal interesseerde hem echter niet, en Patrick Kluivert kende hij inderdaad ook niet.



El Pibe prijst een zakje chips aan



Over voetbal gesproken! Union Magdalena, de plaatselijke FC moest het afgelopen woensdag opnemen tegen Atletico Bucaramanga! Niet zomaar een wedstrijd want het kampioenschap van het Torneo Postobon stond op het spel. Scott dacht dat het geen kwaad kon om de winkel wat eerder te sluiten en samen gingen we erheen. Voor de aftrap sprak El Pibe de toegestroomde menigte moed in: “Vamos a ganar! Todo bien, todo bien!”



Het shirt van Union Magdalena had wel wat weg van het shirt van Fc Barcelona, maar daar hield de vergelijking ook meteen mee op. Een krakkemikkig stadionnetje en beroerd voetbal. Desondanks wonnen Los Bananeros met 2-1.



Nou, ondanks dat ik eigenlijk niet veel gedaan heb is het toch nog een heel verhaal geworden! En dan heb ik het nog niet eens gehad over agent Phillips! Een politieman sprak me aan op straat en vroeg waar ik vandaan kwam. Hij werd helemaal enthousiast toen ik vertelde dat ik uit Holanda kwam, uit Eindhoven nog wel! Hij wist alles van Philips want hij dacht dat ie verre familie was van Frits. Alleen die dubbele l in zijn achternaam zat hem een beetje dwars. Maar dat mocht de pret niet drukken!

Nou ga ik richting Cartagena, weer een stapje dichterbij in de richting van Capurgana!

Hasta luego!